Wist je dat een PND niet altijd juist herkend wordt? Ik wil graag iets met jullie delen
Wat mij opvalt is dat een Postnatale depressie zeer vaak niet herkend wordt. Ik ken inmiddels veel moeders die al heel lang moeder zijn en als ik ze mijn verhaal vertel dan herkennen ze zichzelf daar ontzettend in. Het vervelende is dat er altijd door de zorgverlener geantwoord wordt dat moe zijn normaal is als je net mama geworden bent en dat bekkeninstabiliteit er nu eenmaal bij hoort. Maar nu heb ik nieuws voor je: Als extreme moeheid erbij hoort, zo moe dat je je ogen op de dag bijna niet meer open kan houden, dat je zo moe bent dat je het gevoel hebt dat je laatste uur geslagen heeft, dat je psychische klachten krijgt door te weinig slapen erbij hoort, dat pijn hebben aan je lichaam, als iemand je heel zacht aanraakt, erbij hoort, dan zou elke nieuwe moeder dit ervaren. En als Zwangerschap gerelateerde bekkenpijn (vroeger: bekkeninstabiliteit) erbij zou horen, dan zou elke moeder dit ervaren. En dat is (gelukkig) niet zo. Niet elke vrouw komt in deze rollercoaster terecht en gelukkig ook maar.
Ik deel graag mijn verhaal met jullie. Gewoon omdat ik andere vrouwen wil helpen om klachten bij zichzelf te herkennen of voor hun omgeving, zodat zij dit herkennen. Inmiddels ben ik door wat ik heb meegemaakt mijn missie gaan volgen. Ik begeleid vrouwen tijdens zwangerschap naar hun bevalling. Ik leer ze wat hun rechten zijn en wat ze zelf kunnen doen om de regie te behouden over zwangerschap en geboorte. Wat ik nog meer ben gaan doen is gewoon mensen helpen die niet lekker in hun vel zitten, tegen een burn-out zitten of er al 1 hebben, mensen helpen om eerlijk naar hun leven te kijken. Ik help mensen om weer te reintegreren in hun werk of er mss voor te kiezen om elders te gaan werken, gewoon omdat ik al zie dat ze daar veel gelukkiger worden.
Maargoed nu even mijn verhaal.
Ons hartje is op het moment van schrijven al 7 jaar. De periode dat het slecht met mij ging, ligt al ver achter mij. Onze zoon heeft vriendjes en vriendinnetjes en zit op school.
Het was niet altijd makkelijk. Ik heb er lang over nagedacht of ik dit zou delen.
Maar juist door hoe het was ben ik zwangerschapsbegeleiding gaan geven. Juist door hoe het was doe ik wat ik doe, in mijn leven, op mijn werk.
Dus hier my new mother story.
Ik had geen roze wolk
Ik was continue angstig en ik was bang
Bang dat er wat met hem zou gebeuren
Bang dat ik perongeluk de Maxi-Cosi even naast de auto zou zetten als een tas met boodschappen
Bang dat ik perongeluk bij het over hem heen stappen op ons bed, zijn hoofd eraf zou schoppen
Bang dat iemand hem zou pikken
Bang voor wiegen dood
Bang dat ik perongeluk de kofferbak klep op zijn hoofd zou laten landen als hij in de draagzak zat
Bang dat ik zou flauw vallen of een hart aanval zou krijgen en hij uit mijn draagzak zou rollen, zo de sloot in
Bang dat ik bij het baby zwemmen een hartaanval zou krijgen en hij zou verdrinken
En ik durfde niet te slapen dus ik was nachten wakker
Ik durfde me niet te hechten.
Dit alles begon pas een aantal maanden na mijn bevalling, pas toen ik weer aan het werk ging.
De slapeloze nachten vh voeden waren voorbij, maar ik ging er 5x per nacht uit om te kijken of hij er nog was of hij nog leefde.
Ik was zo bang om hem kwijt te raken of om zelf dood te gaan.
Alles bij elkaar was ik dus, oververmoeid, compleet overprikkeld.
Ik was opgebrand en kreeg een burnout, dat was de diagnose met een angststoornis.
Het was feitelijk een postnatale depressie, maar dan zonder depressie, wel MET extreme angst.
Paniekaanvallen
Door dat ik uiteindelijk in 2017 op zoek naar hulp ging kwam ik erachter dat onverwerkte trauma’s en een niet zo’n zachte respectvolle bevalling i.c.m. zwangerschapshormonen ervoor kunnen zorgen dat je hier beland.
Trauma’s bij anderen kan ik niet voorkomen.
Les geven over zwangerschap en bevallen dat kan ik wel. Vrouwen daarna begeleiden en adviseren over hun leefstijl en werkstijl, dat kan ik wel. En misschien kan ik daarmee wel een nieuw trauma helpen voorkomen.
Ik heb nu veel vrouwen kunnen helpen om relaxt en in alles rust en respect hun kind te mogen baren.
Ik leer ze om mondig te zijn, met succes.
Een negatief gevoel over de bevalling kan een pnd uitlokken.
De zorg staat hier niet genoeg bij stil, natuurlijk ze hebben ervoor gestudeerd, maar dat gaat over de fysieke kant en niet over de mentale kant.
Lieve vrouwen van deze wereld, laat je nooit en te nimmer met een kluitje in het riet sturen, en jezelf het gevoel geven dat je je aanstelt in welke fase van je leven dan ook.
Maar wat ik je ook wil meegeven: Blijf niet te lang wachten op een zorgverlener van het GGZ. Er zijn namelijk meerdere wegen die naar Rome leiden. Er zijn zoveel mooie zorgverleners in het alternatieve circuit en eerlijk gezegd heeft dat mijn voorkeur.